Świadomość

Zmniejszenie grawitacji

Conchita Palmo

Grawitacja, przyciąganie ziemskie, albo przyciąganie do ziemi Dusz, istot… Coraz głębiej, niżej, coraz więcej gęstych emocji i przeżyć w zbiorowym polu świadomości, współodczuwania. Cierpienie, odczucia nie-do-wytrzymania, roznoszące się w przestrzeni echo, COVID-19, aborcje, LGBT, codzienny trud, tyle to niesie ciężaru ze sobą. Jesteśmy w tym. Grawitacja jest gęsta, wszystko mocne i materialne.

Kiedyś miałam problem z dotknięciem ziemi… Uczucie było takie, jakbym była ponad tym światem, dryfowała w lepszych energiach, ale nie mogła być tu i teraz. Zrozumiałam, że brakuje mi zaproszenia na ziemię, kogoś, kto by mnie widział wewnętrznie i wytrzymał to, zaprosił do świata, do życia. Moja Dusza bała się bardzo tej grawitacji, ale i towarzyszyło mi odczucie bycia niechcianą tutaj na ziemi, odrzuconą (wczesne ciążowe doświadczenie). Aż doczekałam się i trochę sama a trochę z zaproszenia po prostu zeszłam i jestem 😊. Od dłuższego czasu, więc już nawet przestałam myśleć w tych kategoriach. Po prostu jestem, czuję, jakby tak było od zawsze.

Teraz weszłam w falę Covidowo-grypową, złapałam infekcję i poszłam jak kamień w dół. Pod wodę. Na szczęście to wszystko jest prawdziwe, dopóki jest i nie zmieni się perspektywa. Napełnia mnie to głębokim współczuciem, byłam tu, jestem, przeżywam cierpienie i zawężenie perspektywy jak inni… Moje serce jest z ludźmi, nie ma we mnie śladu oceny przeżyć innych. Tak blisko jestem tu. Ciężar grawitacji, zagęszczenie masy…

Ale dziś w nocy śniło mi się zmniejszenie grawitacji, wzniesienie, jak to we śnie – dosłownie. We śnie było to wyniesienie w kosmicznym statku w stronę świetlistego nieba z tęczowym rozbłyskiem światła, zmniejszenie grawitacji, lekkość, ziemia nie przyciągała już aż tak. Symboliczne zmniejszenie grawitacji ze snu realizuje się na swój sposób w dzisiejszym dniu 😊. Budzę się do czystego powietrza, przestrzeni, ukochanych przestrzeni, podniebnych, ziemskich, kosmicznych, każdych. Tęskniłam do Was.

Przypominam sobie o czystości wewnętrznej, świetle w kanałach energetycznych… Braku neurotycznej potrzeby popychania siebie naprzód, do czegoś, czego nie ma w chwili obecnej. Zawsze podobało mi się stwierdzenie „spocząć w naturze umysłu”, spocząć, opaść, puścić, realnie nic nie robić, ale to jest takie opadanie w okno czy oko światła świadomości, jak dar łaski… Boże błogosławieństwo.

Takiego Bożego błogosławieństwa i łaski spoczęcia w swej najgłębszej naturze życzę Wam, tum którzy tu jeszcze zaglądacie i wszystkim pozostałym niezaglądającym 😊.

Napisane przez Conchita Palmo

7 myśli w temacie “Zmniejszenie grawitacji”

  1. Wiem o czym piszesz i to bardzo głęboko wiem… Czuję to samo, tylko jakby na odwrót. Ech, jak to ująć? Czuję, że już za długo mam do czynienia z tą grawitacją, z tymi cierpieniami, ziemskością. Za dużo tej energii ciężkiej. Za dużo karmy, za dużo żyć. Nigdy nie miałam tego problemu z dotykaniem ziemi, jak to piszesz, jednak w pewnym momencie poczułam w sobie to STOP i to, że muszę coś zmienić. Że… to koniec jakiś jakby. Takie mam teraz poczucie, że jestem tu i jestem tam jednocześnie. To mi pomaga w tej grawitacji, by być w dole a nie odczuwać go tak mocno i nie upaść, nie zwariować, choć odczuwam to jak wszyscy. Zdrówka.

    Polubienie

  5. Mam nadzieje Conchitko, ze jestes juz zdrowa, przesykam cieple swiatelko 🙂 Tak, wszystko ciezkie wydaje sie dalekie dopoki nie dotknie bliskich lub nas samych, wtedy to inna jazda sie zaczyna, ale to przeciez po to tu jestesmy, aby doswiadczyc i tych ciezkich energii. Czasem mysle, ze czas zebysmy wszyscy z nich wyskoczyli na stale.Kto wie, czy wlasnie nie jestesmy na dobrej drodze wlasnie przez te ciezkie energie zeby zadecydowac inaczej.

    Polubienie

  6. Pingback: Kiedy dusza mówi… – Kronika duszy

  7. Dziękuję za ciekawe komentarze. Nie odzywałam się, ale nic nie poradzę, czasami Dusza mi się zacina i potrzebuję czasu, by się odblokować 🙂 .

    Anita: historia mojej Duszy jest trochę pokręcona, stąd te odczucia braku możliwości dotknięcia ziemi… Niemały wpływ miały tu traumy i dryl z dzieciństwa. Jak ktoś jest mocno delikatny, a spotyka się z ludźmi, którzy są tak bardzo inni w swojej wrażliwości, to można tłuc głową w ścianę z bezsilności. Tak się potem robi, że odcina od pewnych obszarów odczuwania. Moja historia jest dość dziwna, pewnie związana właśnie z losami Duszy. W najtrudniejszych dla mnie czasach pojawili się niefizyczni przyjaciele i dostałam od nich dużo miłości i wsparcia, poczucia przynależności do duchowej rodziny, które w sensie ziemskim, naszym codziennym było zupełnie od czapy :). Chodziłam z tym jak z „butem w butonierce” hahaha, do niczego to się w świecie nie przydawało ani nie pasowało… No ale się odblokowałam szczęśliwie już. Piszesz o drodze powrotu, wejściu na „łuk wstępujący” jak to Jarek Bzoma określił, co jest obrazowe i jednocześnie treściwe, stąd podoba mi się ta metafora. Za dużo karmy, ciężaru, powstaje przesyt, niechęć do dalszego kręcenia się w kołowrotku myśli i zdarzeń to i wewnętrzne oczy zaczynają patrzeć wstecz, pod prąd, do źródła zdarzeń…

    M. – uwielbiam Twój sposób widzenia świata i poczucie humoru 🙂

    Mah – ach, a mnie wcięło…

    Noena: 🙂 ja nie wiem sama, Dusza jakby nie bez sensu ciągnie w dół, nie po to by się zagrzebać na amen, ale coś odzyskać, uzdrowić. Chyba szybciej jest pozwolić jej na to i wypłynąć po czasie niż zakonserwować w lodówce swoje nierozwiązane sprawy (nasiona karmiczne) i próbować latać z poranionymi skrzydłami…

    Polubienie

Dodaj komentarz